Το Λιμάνι της Μνήμης
Η σειρά φωτογραφιών μου στο παλιό λιμάνι της Ελευσίνας αποτελεί μια προσωπική εξερεύνηση της φθοράς, της ανθρώπινης παρουσίας και της αργής, αθόρυβης διάλυσης του χρόνου. Εδώ, τα κουφάρια των πλοίων —ξεχασμένα, σκουριασμένα, αλλά ακόμη όρθια— συνυπάρχουν με τους ανθρώπους που συνεχίζουν να κινούνται ανάμεσά τους, να καπνίζουν σιωπηλά, να στέκονται απέναντι στη θάλασσα σαν να περιμένουν κάτι.
Κάθε εικόνα είναι μια συνομιλία με το παρελθόν: μια σκάλα που δεν οδηγεί πια πουθενά, ένας ξεφλουδισμένος τοίχος με αλάτι και σκουριά, ένα βλέμμα χαμένο στο νερό. Η Ελευσίνα δεν είναι απλώς ένας τόπος. Είναι μια αίσθηση αναμονής, εγκατάλειψης και αντίστασης ταυτόχρονα.
Μέσα από αυτό το φωτογραφικό έργο, προσπαθώ να καταγράψω τις μικρές στιγμές του “παραμελημένου” μεγαλείου — εκεί όπου η αδυναμία γίνεται ομορφιά, και η εγκατάλειψη αποπνέει αξιοπρέπεια. Το λιμάνι δεν είναι πια ζωντανό με τη βιομηχανική έννοια. Είναι, όμως, ενεργό ως φωτογραφικός τόπος. Ένας χώρος που σε προσκαλεί να σταθείς, να κοιτάξεις και να αφουγκραστείς αυτό που έχει μείνει.
Αναδεικνύοντας την υλικότητα των πλοίων, τις υφές της σκουριάς και τις σιωπές των ανθρώπων, προσεγγίζω το λιμάνι ως μια ανοιχτή πληγή — αλλά και ως έναν τόπο ποίησης.
Δούλεψα με φυσικό φως, δίνοντας έμφαση στη σύνθεση, στο χρώμα της σκουριάς, στις αντιθέσεις ανάμεσα στο σώμα και το μέταλλο, στο παλιό και το επίκαιρο. Το ανθρώπινο στοιχείο, έστω και απομονωμένο ή ακίνητο, λειτουργεί εδώ σαν μέρος του ίδιου του τοπίου — όχι ως κεντρικός πρωταγωνιστής, αλλά ως ακόμη μία γραμμή στην εικόνα.
Αυτό το πρότζεκτ είναι μια άσκηση παρατήρησης: ένας τρόπος να σταθώ απέναντι σε ένα τοπίο που φθείρεται, αλλά δεν παύει να αφηγείται.
